گروهی از محققان از انستیتو تراساکی، دانشگاه ایالتی اهایو و دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا جوهری با قابلیت چاپ زیستی درون بدنی را توسعه دادند. روش ارائه شده برای انجام چاپ زیستی این جوهر موجب حذف مشکلات مرسوم چاپ برون بدنی و پیوند بافت مربوطه نظیر نگهداری بافت از عفونت، نیاز به روش های تهاجمی برای پیوند بافت و کاهش مراحل درمانی را به دنبال دارد.
به هنگام انجام چاپ درون بدنی، علاوه بر پیش نیازهای معمول، جوهر باید قابلیت چاپ و کراسلینک شدن در شرایط فیزیولوژیکی بدن را داشته باشد؛ حال آنکه مسیر ایجاد پیوندهای عرضی بین زنجیره های پلیمری جوهر نباید برای بدن مضر باشد. جوهر توسعه یافته در این پژوهش که ترکیبی از ژلاتین متاکریلات، متیل سلولوز و نانوذرات لپونایت است به طور بی خطر و با استفاده از نور مرئی قابلیت کراسلینک دارد. استفاده از بازوهای روباتیک مجهز به نازل با قابلیت وارد شدن به بدن با ایجاد کمترین ضایعه از ویژگی های منحصر به فرد روش استفاده شده در این پژوهش به منظور چاپ درون بدنی به شمار میرود.
از دیگر موارد قابل توجه انجام شده در این پژوهش، ایجاد اتصال بین بافت پایه و بافت در حال چاپ، به هنگام انجام چاپ است. این عمل از طریق سوراخ کردن قسمت های از بافت پایه توسط نازل و شروع چاپ از آن نقاط است. همانطور که از نتایج نشان داده شده در شکل زیر مشخص است، انجام چاپ به این صورت موجب اتصال بسیار قوی بین بافت در حال چاپ و بافت پایه حاضر در بدن میشود که از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.
توسعه روش های چاپ درون بدنی به دلیل حذف بسیاری از ریسک های موجود در چاپ بیرون بدنی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. این روش ها موجب افزایش آسایش و امنیت بیمار، کاهش زمان و هزینه میشوند. انجام پژوهش های تکمیلی در آینده به منظور توسعه هرچه بیشتر این روش ها ضروری است.
