با وجود مطالعات فراوانی که در زمینه­ ی مهندسی بافت استخوان صورت گرفته ­است، همچنان با چالش ها و محدودیت های جدی در این زمینه روبرو هستیم. ساخت داربست های سه بعدی که به طور دقیقی ساختار استخوان را تقلید می ­کنند، می تواند بخش قابل توجهی از این چالش را حل کند. به این منظور دکتر مجید حاجی حسینعلی و همکارانش در شرکت امید آفرینان مهندسی آینده، یک ساختار سه بعدی طراحی کردند که دارای تخلخل هایی با اندازه متفاوت در بخش های مختلف آن است. در این تحقیق از ترکیب مواد پلی کاپرولاکتون و نشاسته برای ساخت داربست استفاده شد و از هیدروژل آلژینات حاوی نانو ذرات هیدروکسی اپاتیت که داروی دگزامتازون روی آن بارگذاری شده است به منظور ایجاد یک داربست زیست فعال استفاده شد. بررسی­ های انجام شده نشان داد که این داربست در سه بخش درونی، میانی و خارجی به ترتیب دارای تخلخل %۲۵، %۵۸ و %۶۷ با مدول فشاری حدود ۲۰ مگاپاسکال است. همچنین مشاهده شد که ۹۰ درصد داروی بارگذاری شده در هفته ی اول رها شده است.

عکس های میکروسکوپ الکترونی نمونه­ ی چاپ شده و میزان تخلخل در نقاط مختلف داربست