آسیب­های تروماتیک­، بیماری­ های تحلیل برنده بافت، نقایص مادرزادی یا برداشتن تومورها از طریق جراحی می­توانند منجر به نقایص بزرگی شوند که برای ترمیم و بهبود کامل، نیاز به مداخله بالینی دارند. در حال حاضر تثبیت استخوان با استفاده از ایمپلنت ­های فلزی زیست خنثی، اتوگرفت (پیوند از بدن بیمار به خودش) و آلوگرفت (پیوند از بدن شخص دیگری به بیمار)، استاندارد طلایی درمان نقایص استخوانی بزرگ هستند و سالانه میلیون ­ها عمل از این قبیل انجام می­شود. در سال‌های اخیر مهندسی بافت استخوان به عنوان روش درمانی جدیدتری برای کمک به بازسازی و بهبود عملکرد استخوان و همچنین غلبه بر محدودیت­ های سایر روش­های متداول درمانی توسعه یافته است.

در انتخاب مواد برای مهندسی بافت استخوان، سعی می‌شود از گزینه‌هایی استفاده شود که تا حد امکان به محیط خارج سلولی (ECM) استخوان نزدیک باشند. مواد سنتزی مانند سرامیک ها و شیشه‌ های زیست فعال یا پلیمرهای سنتزی مانند PCL و PLA فقط بخشی از پیچیدگی محیط خارج سلولی استخوان را فراهم می‌کنند و زیست مولکول‌ های موجود در ماتریس طبیعی استخوان مانند پروتئین‌ها و فاکتور های رشد که برای رشد و تمایز سلول‌ های استخوانی و درنتیجه ترمیم بافت لازم هستند را در خود ندارند. در رویکرد های جدید این مولکول‌ها در داربست­ ها گنجانده می­شوند که معمولاً هزینه‌بر است. در تلاش برای رسیدن به داربست­ های زیست تقلید، شرکت امیدآفرینان مهندسی آینده با استفاده از آلوگرفت استخوانی جوهر زیستی AllGbone^© را طراحی و ارائه نموده است.

تصویر میکروسکوپ نوری داربست پرینت شده با جوهر زیستی AllGbone^©