همواره یکی از بزرگترین مسائل به هنگام استفاده از گرافت های ایجاد شده از طریق مهندسی بافت، نبود اکسیژن کافی در بافت های ضخیم است. این مشکل وقتی بیشتر نمود پیدا میکند که بافت ایجاد شده به داخل بدن پیوند زده میشود و تمامی سلول های حاضر در بافت مورد نظر وابسته به نفوذ اکسیژن هستند؛ حال آنکه اکسیژن تنها تا حدود ۲۰۰ میکرومتر قابلیت نفوذ دارد. بنابراین بسیاری از سلول ها در همان ساعات و روزهای ابتدایی بعد از پیوند از بین میروند و عملکرد بافت پیوندی با مشکل مواجه میشود.
دسته ای از مواد وجود دارد که از طریق انجام واکنش های تجزیه، قابلیت ایجاد اکسیژن را دارند. به تازگی گروهی تحقیقاتی از ماده کلسیم پراکسید در جوهر ساخته شده از ژلاتین متاکریلات استفاده کرده است. وجود این ماده در جوهر چاپ شده موجب توزیع یکنواخت از آزادسازی اکسیژن در گرافت چاپ شده گردید.
نتایج آزمایش های انجام شده حاکی از وجود غلظتی بهینه از کلسیم پراکسید در جوهر زیستی مورد نظر است. افزایش غلظت این ماده در جوهر زیستی اولا موجب مرگ سلولی شده که میتواند وابسته به هیدروژن پراکسید زیاد تولید شده باشد و دوما موجب تغییر در ویسکوزیته جوهر و در نهایت کاهش دقت چاپ گردد.
نتایج آزمایش های بیرون بدنی روی دو نوع سلول نشان داد که در شرایط هایپوکسیا (کمبود اکسیژن) مصنوعی ایجاد شده به صورت آزمایشگاهی، سلول های حاضر در داربست حاوی غلظت مناسبی از کلسیم پراکسید، زنده مانی و فعالیت متابولیکی بالاتر دارند.
اگرچه نتایج این پژوهش حاکی از بهبود شرایط مورد نیاز سلول ها از نظر میزان اکسیژن در گرافت های چاپ شده است، با توجه به اینکه این آزمایش ها در شرایط بیرون بدنی و در حضور آنزیم کاتالاز (با نقش تبدیل هیدروژن پراکسید (سهمی) به اکسیژن و آب) انجام شده است امکان وجود پیچیدگی های بیشتر و تغییر نتایج به هنگام انجام آزمایش ها به صورت درون بدنی بسیار محتمل است. لذا در پژوهش های آینده باید به بررسی این مسائل پرداخته شود.
